zatrzymanie na 72 godziny
nieuczestniczenie w polowaniach na 72 godziny przed wejściem do chlewni, niewnoszenia do gospodarstw części dzików itd.; niepożyczanie sprzętów, nie zatrudnianie do obsługi osób, które hodują świnie, itp. ASF u ludzi. Afrykański pomór świń nie przenosi się na ludzi.
Odszkodowanie za niesłuszne zatrzymanie – art 552 §4 Prawo do odszkodowania za niesłusznie odbywaną karę czy też niesłuszne tymczasowe aresztowanie nie budzi wątpliwości, przecież dana osoba niesłusznie była „w więzieniu”. Co jednak z osobami niesłusznie zatrzymanymi, czy 72 godziny zatrzymania to coś nad czym można przejść do porządku dziennego ? Ustawodawca konsekwentnie chroni wolność nie pozwalając na jej bezpodstawne ograniczanie, nawet w stosunkowo krótkim wymiarze – 72 godzin. Powyższe regulowane jest przepisem ulokowanym w art. 552 § 4 „§ 4. Odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzymania.” Podstawową różnicą w porównaniu do odszkodowania za niesłuszne skazanie jest wymóg niewątpliwej niesłuszności zatrzymania. Za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie uznaje się takie zatrzymanie, które powoduje dolegliwości, których dana osoba nie powinna ponieść. Najbardziej jaskrawym przykładem niesłusznego zatrzymania będzie zatrzymanie nieoparte na uzasadnionym przypuszczeniu, że dana osoba popełniła czyn zabroniony, mówiąc prościej zatrzymanie osoby „ot tak”. Są jednak sytuacje mniej jaskrawe, pojawiać się mogą wątpliwości czy organ dokonujący zatrzymania miał ku niemu podstawy czy też nie. Wskazówką dla sądu orzekającego w sprawie niesłusznego zatrzymania jest aby jego niewątpliwą niesłuszność oceniać się z punktu widzenia ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie. Powyższe sprowadza się do tego, że dopiero po postępowania, czyli co do zasady gdy wiadomo już znacznie więcej niż w chwili zatrzymania ocenia się czy było ono zasadne. Takie rozwiązanie skłaniać ma organy ścigania do rozważania zasadności zatrzymania, co z kolei służyć ma unikaniu omyłkowych czy też zbyt pochopnych decyzji o zatrzymaniu. W razie stwierdzenia niewątpliwie niesłusznego zatrzymania, osobie zatrzymanej przysługuje żądanie odszkodowania, które ma wyrównać to co z majątku zatrzymanego ubyło wskutek zatrzymania np. pieniądze wydane na pomoc prawą, oraz to co przez fakt zatrzymania nie wpłynęło do tego majątku, a w normalnych okolicznościach wpłynęłoby np. utracony zarobek. Osobie niesłusznie zatrzymanej przysługuje także prawo do zadośćuczynienia, mającego zrekompensować krzywdę wyrządzoną niesłusznym zatrzymaniem. Można sobie jedynie wyobrażać jakim szokiem dla zwykłego „Kowalskiego” są dwie lub trzy noce spędzone w celi. Właśnie takie przeżycia rekompensować ma zadośćuczynienie. Z racji, relatywnie krótkiego czasu zatrzymania, kwoty orzekane tytułem odszkodowania i zadośćuczynienia za niewątpliwie niesłuszne zatrzymanie będą znacznie niższe w porównaniu z kwotami orzekanymi za niesłuszne skazanie. Omawiany przepis ma jednak także walor symboliczny, pokazuje bowiem, że praworządny obywatel nie powinien się obawiać omyłek organów ścigania, a ewentualne błędy zostaną mu wynagrodzone.Zatrzymanie na 72 godziny Sąd ma następnie 24 godziny na podjęcie decyzji co do tymczasowego aresztowania. Oznacza to, że możesz być zatrzymany przez maksymalnie 72 godziny (3 dni), chyba że do tego czasu zostanie Ci doręczone postanowienie o tymczasowym aresztowaniu.
Przejdź doPrzepisy drogowe w Unii EuropejskiejMandaty we Francji – ile kary zapłacimy?Inne wykroczeniaNa co jeszcze zwrócić uwagę?Wieża Eiffla, Luwr, Katedra Notre-Dame, a może piękne Lazurowe Wybrzeże? Bez znaczenia jaki cel podróży wybierzemy, powinniśmy dokładnie poznać prawo drogowe i obowiązujące mandaty we Francji. Tamtejsze przepisy mogą zaskoczyć polskich kierowców. Na co się przygotować jadąc do kraju miłośników sera oraz wina? Przepisy drogowe w Unii Europejskiej Co prawda w większości przypadków, przekraczając granice naszego kraju zdejmujemy nogę z gazu i jedziemy ostrożniej, ale mimo to w wielu przypadkach nieznajomość lokalnych przepisów drogowych może nas wpędzić w spore kłopoty. W krajach Unii Europejskiej panują podobne, ale nie takie same przepisy drogowe, zaś różnice w niektórych aspektach mogą być zaskakujące. Różnią się również wysokości mandatów i wykroczenia, które w Polsce nie są zbyt wysoko karane, we Francji lub np. Norwegii mogą zrujnować budżet i całkowicie zepsuć wakacje. Nie liczmy również na to, że wykroczenie popełnione w innym kraju, np. podczas powrotu z wakacji, będzie odpuszczone i w Polsce nie dosięgnie nas wymiar sprawiedliwości. Mandat prędzej czy później trafi do naszej skrzynki wraz ze zdjęciem z fotoradaru. Unikanie zapłaty po prostu się nie opłaca – odsetki bywają bardzo wysokie, a konsekwencje związane z uchylaniem się od zapłaty niezwykle surowe. A ile konkretnie wynoszą opłaty za mandaty we Francji? Mandaty we Francji – ile kary zapłacimy? W terenie zabudowanym dla wszystkich rodzajów pojazdów obowiązuje ograniczenie prędkości do 50 km/h, o ile znaki nie wskazują inaczej. Motocykle powyżej 80 cm, samochody osobowe (również z przyczepą) oraz zespoły pojazdów o masie do 3,5 t, na drogach pozamiejskich mogą jechać z prędkością do 90 km/h. Na drogach ekspresowych można przyspieszyć do 110 km/h, a na autostradach do 130 km/h. Co ciekawe, kierowcy ze stażem mniejszym niż dwa lata muszą nieco zwolnić na drogach ekspresowych i autostradach – odpowiednio do 100 i 110 km/h. Mandaty we Francji za niewielkie przekroczenie prędkości nie są porażające. Jeśli zdarzy się nam jechać szybciej (do 20 km/h) w miejscu, gdzie obowiązuje ograniczenie do 50 km/h, dostaniemy mandat w wysokości 135 euro oraz jeden punkt karny. Jeśli jednak przekroczymy prędkość o wartość od 20 do 50 km/h, mandat wzrośnie do nawet 1,5 tys. euro oraz czterech punktów karnych. Przekroczenie prędkości o co najmniej 50 km/h to mandat w wysokości minimum 1,5 tys. euro (ponad 6,5 tys. zł) oraz sześciu punktów karnych. W skrajnych przypadkach policjant może zatrzymać prawo jazdy. Warto pamiętać, że przy ponownym popełnieniu tego samego wykroczenia kary wzrastają o 100 proc.! Inne wykroczenia We Francji panuje dość liberalne podejście do zawartości alkoholu we krwi. W końcu to kraj miłośników wina. Otóż dopuszczalny limit to 0,5 promila. Nie dotyczy to jednak kierowców transportu publicznego i autokarów oraz osób posiadających prawo jazdy krócej niż dwa lata, dla których dopuszczalna maksymalna zawartość alkoholu we krwi wynosi 0,2 promila. A co się stanie, gdy nieco „przesadzimy” z winem? Przy stwierdzeniu zawartości alkoholu we krwi w granicach 0,5-0,8 promila kary są dość wysokie, ale nadal do przyjęcia. Otóż grozi nam grzywna wynosi od 135 euro, do tego sześć punktów karnych i ewentualne zatrzymanie prawa jazdy na okres do trzech lat. Na szczęście jest dość rzadko egzekwowane w takich przypadkach. O wiele gorsze konsekwencje czekają tych, którzy przesadzą z alkoholem i zasiądą za kierownicą. Powyżej 0,8 promila, kierowcy grozi cały arsenał konsekwencji. Jest to natychmiastowe zatrzymanie prawa jazdy na przynajmniej 72. godziny, grzywna w wysokości do 4,5 tys. euro (ponad 19 tys. zł), możliwość zatrzymania prawa jazdy na okres od trzech do pięciu lat oraz – w skrajnych przypadkach – kara więzienia do dwóch lat. Należy się również liczyć z ryzykiem konfiskaty pojazdu. Każda z ww. sankcji zostaje podwyższona w następstwie wypadku, w którym są ciężko ranni. Jeśli stwierdzony jest stan upojenia alkoholowego lub odurzenie narkotykami, bądź innymi środkami, grzywna wzrasta do 6 tys. euro zaś kara więzienia do trzech lat. Przejdźmy do nieco lżejszych wykroczeń. Za nieprawidłowe parkowanie mandaty we Francji wynoszą od 35 do 135 euro. Za brak ubezpieczenia zapłacimy aż 1,5 tys. euro, zaś inne wykroczenia, tj. przewożenie dzieci bez fotelika. Nieużywanie pasów bezpieczeństwa lub nierespektowanie znaku STOP, karane są grzywnami w wysokości od 35 do 135 euro. Pamiętajmy również, że ponowne popełnienie takiego samego wykroczenia zwiększa wysokość grzywny o 100 proc. Na co jeszcze zwrócić uwagę? Niektóre przepisy we Francji są dość zagmatwane i nieświadomy kierowca z Polski może w łatwy sposób paść „ofiarą” kontroli drogowej. Przykładem są przepisy nakazujące kierowcom zachowywanie bezpiecznej odległości między pojazdami w ruchu. Co więcej, nie możemy tego określać „na oko” – są wobec tego konkretne wytyczne. Odległość ta mierzona w metrach jest odpowiednikiem 2 s pojazdów w ruchu. Na czym to polega? Otóż – przy prędkości 50 km/h odległość między pojazdami powinna wynosić 28 m. Przy prędkości 90 km/h jest to już 50 m, przy 110 km/h – 62 m i przy 130 km/h są to 73 m. Nieprzestrzeganie tego wymogu karane jest mandatem w wysokości 90 euro. Warto również pamiętać, że jazda autostradami we Francji nie jest tania – ceny należą do najwyższych w Europie. Zapłacić trzeba również za przejazd tunelami (np. pod Mont Blanc), wiaduktami i mostami. Co prawda stosowanie opon zimowych we Francji jest zalecane, a nie wymagane, ale na niektórych drogach w górach istnieje zakaz wjazdu dla aut na oponach innych, niż zimowe. Rozwiązaniem są wtedy łańcuchy na oponach, choć nie jest to praktyczne rozwiązanie. Wyposażenie auta musi obejmować trójkąt ostrzegawczy, komplet zapasowych żarówek, zabezpieczenie antywłamaniowe oraz komplet kamizelek z obowiązkiem ich używania przy opuszczaniu pojazdu poza terenem zabudowanym zwłaszcza na autostradach i drogach ekspresowych. Zalecana jest również apteczka, ale to już kwestia zdrowego rozsądku, a nie przepisów. Co ciekawe – na wyposażeniu auta musi znajdować się również alkomat – jego brak karany jest grzywną. Pełny system informacji prawnej LexLege SPRAWDŹ. Art. 244. Zatrzymanie przez Policję. Dz.U.2022.0.1375 t.j. - Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. - Kodeks postępowania karnego. § 1. Policja ma prawo zatrzymać osobę podejrzaną, jeżeli istnieje uzasadnione przypuszczenie, że popełniła ona przestępstwo, a zachodzi obawa ucieczki lub ZATRZYMANIE Zatrzymanie jest powszechnie stosowanym w postępowaniu karnym środkiem przymusu. Możliwość zatrzymania osoby podejrzanej przysługuje policji i innym uprawnionym służbom. Podstawowym uprawnieniem jakie przysługuje osobie zatrzymanej jest umożliwienie jej kontaktu i rozmowy z adwokatem. Przesłankami do zastosowania zatrzymania są w szczególności: – uzasadnione przypuszczenie, że osoba podejrzana popełniła przestępstwo, – obawa ukrycia się lub ucieczki tej osoby albo zatarcia śladów przestępstwa, – niemożność ustalenia tożsamości osoby podejrzanej. Zatrzymanego należy natychmiast zwolnić, gdy ustanie przyczyna zatrzymania, a także jeżeli w ciągu 48 godzin od chwili zatrzymania nie zostanie on przekazany do dyspozycji sądu wraz z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania. Zatrzymanego należy również zwolnić, jeżeli w ciągu 24 godzin od przekazania go do dyspozycji sądu nie doręczono mu postanowienia o zastosowaniu wobec niego tymczasowego aresztowania. Zatrzymanie jest zatem środkiem trwającym najdłużej 72 godziny. Ponowne zatrzymanie osoby podejrzanej na podstawie tych samych faktów i dowodów jest niedopuszczalne. Zatrzymanie – jak się zachować? Warto pamiętać, iż składanie wyjaśnień jest prawem a nie obowiązkiem podejrzanego, dlatego do momentu przeprowadzenia bezpośredniej rozmowy z adwokatem warto wstrzymać się ze składaniem jakichkolwiek wyjaśnień oraz prowadzenia rozmów z funkcjonariuszem odnośnie możliwości skazania bez przeprowadzenia rozprawy. Funkcjonariusz organu dokonującego zatrzymania może zastrzec, że będzie obecny przy rozmowie zatrzymanego z adwokatem. Może to jednak uczynić jedynie w wyjątkowym wypadku, uzasadnionym szczególnymi okolicznościami. Co do zasady rozmowa zatrzymanego z adwokatem odbywa się zatem „w cztery oczy”. Na żądanie zatrzymanego Policja lub inny organ dokonujący zatrzymania obowiązany jest bezzwłocznie zawiadomić o zatrzymaniu osobę najbliższą wskazaną przez zatrzymanego. Tylko adwokat może jednak odbyć rozmowę z zatrzymanym – osoba wskazana przez zatrzymanego nie ma takich uprawnień, może jednak ustanowić dla niego obrońcę. Krąg podmiotów uprawnionych do ustanowienia obrońcy dla pozbawionego wolności jest nieograniczony. Obrońcę może zatem ustanowić np. krewny, powinowaty, znajomy a także organ osoby prawnej. Zatrzymanemu przysługuje prawo do wniesienia do sądu zażalenia na zatrzymanie. W zażaleniu zatrzymany może się domagać zbadania zasadności, legalności oraz prawidłowości jego zatrzymania. W razie uznania bezzasadności lub nielegalności zatrzymania sąd zarządza natychmiastowe zwolnienie zatrzymanego. TYMCZASOWE ARESZTOWANIE Tymczasowe aresztowanie może nastąpić tylko na mocy postanowienia sądu. Tymczasowe aresztowanie stosuje w postępowaniu przygotowawczym, na wniosek prokuratora, co do zasady sąd rejonowy, w którego okręgu prowadzi się postępowanie. Po wniesieniu aktu oskarżenia tymczasowe aresztowanie stosuje sąd, przed którym sprawa się toczy. Tymczasowe aresztowanie jest surowym, izolacyjnym środkiem zapobiegawczym stosowanym wobec podejrzanych i oskarżonych. Tymczasowe aresztowanie stosuje się: – w celu zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania (obawa ucieczki lub ukrycia się, matactwa itp.), – wyjątkowo także w celu zapobiegnięcia popełnieniu nowego, ciężkiego przestępstwa, – gdy zebrane dowody wskazują na duże prawdopodobieństwo, że dana osoba popełniła przestępstwo, – w postępowaniu przygotowawczym – tylko względem osoby, wobec której wydano postanowienie o przedstawieniu zarzutów. Jeżeli szczególne względy nie stoją temu na przeszkodzie, należy odstąpić od tymczasowego aresztowania, zwłaszcza gdy pozbawienie oskarżonego wolności: 1) spowodowałoby dla jego życia lub zdrowia poważne niebezpieczeństwo; 2) pociągałoby wyjątkowo ciężkie skutki dla oskarżonego lub jego najbliższej rodziny. W postępowaniu przygotowawczym sąd, stosując tymczasowe aresztowanie, oznacza jego termin na okres co do zasady nie dłuższy niż 3 miesiące. Jeżeli jednak nie można było ukończyć postępowania przygotowawczego w terminie, na wniosek prokuratora, sąd pierwszej instancji właściwy do rozpoznania sprawy, gdy zachodzi tego potrzeba, może przedłużyć tymczasowe aresztowanie na okres, który łącznie nie może przekroczyć 12 miesięcy. Łączny okres stosowania tymczasowego aresztowania do chwili wydania pierwszego wyroku przez sąd pierwszej instancji może sięgać nawet dwóch lat. Przeciwdziałanie tymczasowemu aresztowaniu najczęściej wymaga specjalistycznej wiedzy i sprawnego, fachowego działania. Dlatego też należy niezwłocznie zgłosić się po pomoc do adwokata. Adwokata może ustanowić zarówno osoba pozbawiona wolności, jak i jej krewni, powinowaci, znajomi itd. Ustanowiony w sprawie adwokat ma prawo udziału w posiedzeniu aresztowym, jak również może wnieść zażalenie na postanowienie w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania. Adwokat może również złożyć wniosek o uchylenie tego środka zapobiegawczego względnie jego zmianę na środek o charakterze nieizolacyjnym, np. dozór policji, poręczenie majątkowe. Tekst odnosi się do stanu prawnego aktualnego na dzień