Pierwszy internetowy słownik poprawnej polszczyzny, zobacz więcej kleryk (osoba) Definicja kleryk to student seminarium duchownego, który przygotowuje się do bycia księdzem Poprawna polszczyzna cenne informacje, niespodzianki, haczyki Pełną treść widzą tylko abonenci Dobrego słownika. Zyskaj dostęp do tej i 4620 pozostałych informacji poprawnościowych. zamów Słownik synonimów tożsame znaczeniowo (zastępcze słowa) alumn Słownik wyrazów bliskoznacznych podobne znaczeniowo (lepsze odpowiedniki lub zapomniane słowa)duszpasterz; eklezjasta; klecha; ksiądz; osoba duchowna; przedstawiciel kleru; seminarzysta; student seminarium Przykłady użycia autentyczne, starannie wybrane, zobacz też na blogu W drugim terminie badań, w ocenie tych respondentów, wzrósł odsetek alumnów, którzy trwale lub okazjonalnie nie przestrzegali tej zasady i współżyli seksualnie z kobietami i dziewczynami. Wśród tych alumnów więcej było ze starszych roczników studiów seminaryjnych niż z roczników młodszych. W drugim terminie badań wzrosła liczba kleryków z młodszych roczników studiów (I–III), a zmniejszyła się ze starszych roczników (IV–V), którzy łamali zasadę abstynencji seksualnej. Respondenci dodawali często informację, iż większość tych alumnów albo odchodziła samodzielnie, albo na wyraźne życzenie przełożonych, z seminarium do życia świeckiego, jako nie spełniający wymagań niezbędnych do bycia księdzem diecezjalnym lub zakonnym. Józef Baniak, Postawy byłych alumnów diecezjalnych i zakonnych wobec obowiązkowego celibatu i czystości seksualnej księży w Kościele Rzymskokatolickim, [w:] Religie w dialogu kultur, t. 2, Toruń 2017, s. 177 Trzeci rok to dla kleryków krakowskiego seminarium przełomowa część formacji. Wiąże się z nim także wybranie seminarium naukowego związanego z pracą magisterską, którą każdy alumn musi złożyć przed diakonatem. Są to jednak sprawy drugorzędne, ponieważ najważniejsza jest duchowość i w tym wymiarze ważne są dwa wydarzenia. Pierwszy to upragnione przyjęcie zewnętrznego znaku stanu, do którego się przygotowujemy, czyli sutanny. Odbywa się to ósmego grudnia rano w kaplicy seminaryjnej. Na początku, jak co dzień, rozmyślanie, po którym bracia wraz ze starszymi kolegami udają się w specjalnie przygotowane miejsce, gdzie przed założeniem stroju duchownego następuje tradycyjne „obcinanie krawatów”. Te same osoby, które brały udział w tym wydarzeniu, pomagają w zapięciu koloratki samej sutanny. Gramatyka rzeczownik rodzaj męskoosobowy odmienny Odmiana w przyjaznej postaci — zyskaj pełny dostęp klerycy; kleryk; kleryka; klerykach; klerykami; kleryki; klerykiem; klerykom; kleryków; klerykowi; kleryku Pozostały wątpliwości? Brakuje czegoś w haśle? Zobacz, co zyskują abonenci Dobrego słownika. Sprawdź ofertę Często sprawdzane pielić — Pleć czy pielić i o odmianie pociec — Odmiana: o formach czasu przyszłego albo — O przecinku przed albo (kiedy stawiamy przecinek przed albo) Ciekawostki hokus-pokus — O tajemniczym pochodzeniu tajemniczego hokus-pokus CR — Pochodzenie słowa CR jazz — O usilnym polszczeniu jazzu i słów pochodnych Mogą Cię zainteresować również hasła oprzeć magnificencja kłuć wpół chędożyć muza Ardeny Iwo

student Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego (1968-1971); referent Wydziału Nauki Katolickiej Kurii Diecezji Warmińskiej (1971-1977); wykładowca w Wyższym Seminarium Duchownym Hosianum (1971-1977); duszpasterz Polonii w Stanach Zjednoczonych Ameryki (1977-1986); rektor Wyższego Seminarium Duchownego Hosianum (1986-1991);

Wyszukiwarka haseł do krzyżówek Określenie student katolickiego seminarium duchownego posiada 1 hasło alumn Powiązane określenia student seminarium duchownego kleryk w seminarium Podobne określenia alumn seminarium duchownego uczeń seminarium duchownego członek seminarium duchownego Ostatnio dodane hasła służy do zmywania makijażu można spuścić niesfornemu ... Farrow ... Lauda, kierowca wyścigowy ... Sendlerowa promieniowanie obrabiarka do drążenia otworów imię Shearera wojsko państwa dwuczuby na wodzie

• Φ бጩцዛጫωηጸ ኇ
  • ኻупօмо υкр ኞай
  • Υсрըቺοռ очагዲզемап ዞզብщա
• Բιсл ዶմеለէлес

Wyższe Seminarium Duchowne Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego Pallotyni | Ołtarzew Looks like wsdsac.pl is safe and legit. seminarium duchowne noun rel. budynek stanowiący siedzibę translations seminarium duchowne Add divinity school Musiałem kupić jej nowe, by mogła dojeżdżać seminarium duchownego. I had to buy her a new one, so she could drive to Divinity School. seminary noun Był też kleryk z katolickiego seminarium duchownego, skazany za kradzież. There was also a Catholic seminary student who had been sentenced for stealing. Seminarium duchowne translations Seminarium duchowne Add seminary adjective noun pl Instytucja kościelna przygotowująca prezbiterów en institution for educating students in theology Rodzaje optymizmu, religijność i umiejscowienie kontroli u alumnów I roku Seminarium Duchownego. Types of optimism, religiousness and locus of control at seminary's first year alumnuses group. Po służbie wojskowej wstąpił do Moskiewskiego Seminarium Duchownego, które ukończył w 1992 roku. After military service, he enrolled at the Moscow Theological Seminary, from which he graduated in 1992. osw Polecam Bogu wszystkich alumnów seminariów duchownych. I commend to God all the students of the Major Seminaries. Po powrocie oznajmił, że w tamtejszym niższym seminarium duchownym znalazło się miejsce dla chłopca Upon his return, he announced that he had found the boy a place in the minor seminary. Literature Chodził do seminarium duchownego ale stracił powołanie. Went to seminary school but lost the calling. Byliśmy sąsiadami, ale nie widziałam go, odkąd zaczął studiować na seminarium duchownym. We were next-door neighbors, but I hadn’t seen him since he entered the priesthood. Literature Kompetencje do komunikacji międzykulturowej studentów Archidiecezjalnego Wyższego Seminarium Duchownego w Białymstoku. Wybrane uwarunkowania. Competence for intercultural communication of the students of the Archdiocese High Theological Seminary in Białystok. Selected determinants. Glosbe Usosweb Research Nie może nawet pracować w seminarium duchownym ani uczyć teologii w żadnej szkole, katolickiej ani innej. He may not even work at a seminary or teach theology at any school, Catholic or not. Literature Nowa nazwa uczelni brzmi: „Seminarium Duchowne Muzułmanów Środkowej Azji i Kazachstanu”. Its new name is Theological Seminary of the Muslims of Central Asia and Kazakhstan. Literature To prawda, że do głoszenia nie upoważniło nas żadne seminarium duchowne. True, our authorization to preach does not come from a theological seminary. jw2019 Przypuszczam, że tego rodzaju rzeczy nie uczą obecnie w seminariach duchownych. It’s not the kind of thing they tend to teach them at Catholic seminaries these days. Literature Żadne seminarium duchowne nie mianowało nas nauczycielami. We have no appointment as teachers from a theological seminary. jw2019 W latach 1990-2001 był rektorem koptyjskiego seminarium duchownego w Maadi. Between 1990 and 2001 he was the rector of the Patriarchal Seminary in Maadi. WikiMatrix Musiałem kupić jej nowe, by mogła dojeżdżać seminarium duchownego. I had to buy her a new one, so she could drive to Divinity School. Później uczył się w college’u w środkowej Pensylwanii, następnie przyjechał do bostońskiego seminarium duchownego. Then he attended college in central Pennsylvania before coming to Boston for divinity school. Literature Wartościowanie afektywne doświadczeń płynących z formacji duchowej przez alumnów Wyższych Seminariów Duchownych Affective evaluation of experiences gained during spiritual formation of higer priest seminary students Glosbe Usosweb Research Studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Warszawie ukończył w 1983 i 1 maja złożył śluby wieczyste. Studied philosophy and theology at the Major Seminary in Warsaw, he graduated in 1983 and 1 May made his final vows. WikiMatrix Działalność Biblioteki Wyższego Seminarium Duchownego w Przemyślu po II wojnie światowej The activities of the Higher Seminary Library in Przemyśl after World War II. Glosbe Usosweb Research W tym czasie był prawdopodobnie blisko związany z Kościołem, a jego rodzice zamierzali posłać go do seminarium duchownego. At the same time he was closely related to the church, and his parents planned to send him to the seminary. WikiMatrix Nie uczęszczają oni do seminariów duchownych, nie używają szumnych tytułów ani górnolotnych terminów teologicznych, jak to czyni kler. They have not attended Christendom’s seminaries, and they do not use high-sounding titles or theological terminology as do the clergy. jw2019 Gmach ten, należący niegdyś do seminarium duchownego, a potem skonfiskowany przez komunistów, od dawna mnie fascynował. The building (a former theological college confiscated by the communists) had long been a source of fascination to me. Literature W jednym z nich wyraził chęć wstąpienia do seminarium duchownego i poświęcenia życia modlitwie. In one, he wrote about wanting to enter a seminary and dedicate his life to prayer. Literature Studiował w seminarium duchownym, a w 1904 roku został wyświęcony na kapłana. He studied in seminary and in 1909 was ordained priest. WikiMatrix Stalina wypędzili z seminarium duchownego. Stalin was thrown out of his theological seminary. Literature Jedyną nadzieją było dla niego seminarium duchowne, o którym kiedyś wspomniał Brakel. His only hope had been the seminary school Master Brakel had once mentioned. Literature W latach 1892–1900 był wychowankiem małego seminarium duchownego w Krakowie. From 1892 to 1900 was a pupil at a small seminary in Kraków. WikiMatrix The most popular queries list: 1K, ~2K, ~3K, ~4K, ~5K, ~5-10K, ~10-20K, ~20-50K, ~50-100K, ~100k-200K, ~200-500K, ~1M Kancelaria Prawosławnego Metropolity Warszawskiego i całej Polski, przedstawia ofertę edukacyjną Prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie oraz Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. Kandydaci na studia znajdą tu specyfikę studiów powyższych uczelni oraz kryteria przyjęcia. Zachęcamy do zapoznania się z informacjami.

Iwona Gajewska-Wrona "Gaudeamus igitur" zabrzmiało w murach Wyższego Seminarium Duchownego. Najstarsza w Kielcach uczelnia zainaugurowała nowy rok akademicki. Od października do grona studentów dołączyło 11 alumnów. W tym roku akademickim w aulach Wyższego Seminarium w Kielcach zasiadać będzie łącznie 70 studentów, jedenastu z nich to alumni pierwszego roku. Podczas inauguracji rektor uczelni - ks. dr Paweł Tambor mówił o wyzwaniach jakie czekają studentów oraz pracowników akademickich w najbliższym czasie. Zaznaczył, że seminarium jest miejscem, które ma ubogacać. – Chodzi przede wszystkim o ubogacenie duchowe. Do tego przyczynią się modlitwa, rekolekcje, comiesięczne Dni Skupienia, codzienna Eucharystia i rozważanie Słowa Bożego. Bardzo ważny jest także wymiar intelektualny. Dzisiejszy świat jest wymagający i potrzebuje kapłanów wykształconych i kompetentnych – wymieniał. O wyzwaniach mówił także ks. biskup Jan Piotrowski. – Rozpoczynamy ten rok pod wezwaniem ewangelicznym: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem”. Ta wartość i prawda, która jest w Jezusie ma być też drogą wszystkich studentów. Życzę, aby wszyscy umieli odczytywać to swoje powołanie zarówno w wymiarze wiary, jak i rozumu, bo te dwie władze czynią nas prawdziwymi ludźmi i partnerami Pana Boga – powiedział biskup. Sami alumni podkreślają, że studia seminaryjne to czas intensywnej pracy, nie tylko tej związanej z nauką ale przede wszystkim z formacją duchową. - Odkryliśmy w sobie powołanie, dlatego tu jesteśmy. Wiemy jednak, że potrzebny jest czas, by nabrać w tym wszystkim pewności. Te sześć lat tutaj daje nam taką możliwość – powiedział Marcel Musiał, alumn pierwszego roku. – To właśnie tu chcemy pogłębiać i kształtować nasze powołanie – dopowiedział. Podobnie twierdzi Dominik Banyś. - To miejsce ma nas przygotować do służby Bogu i bliźniemu – przyznał. Studenci kieleckiego seminarium są jednocześnie słuchaczami Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Nauka kończy się po sześciu latach egzaminem magisterskim i uzyskaniem dyplomu magistra teologii. Egzaminy te alumni zdają na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim imienia Jana Pawła II. Na szóstym, czyli ostatnim roku jest obecnie sześciu alumnów.

W tym kontekście o wyjątkowym szczęściu mógł mówić absolwent Małego Seminarium Duchownego w Wadowicach Teodor Majkowicz, wysiedlony z rodzicami z Rzepedzi do województwa olsztyńskiego. Po wstąpieniu w roku 1951 do Wyższego Seminarium Duchownego w Olsztynie otrzymał propozycję zmiany obrządku na łaciński. Ivan Myśluk Funkcjonowanie seminariów duchownych W niniejszym rozdziale zostanie poruszona kwestia funkcjonowania seminariów duchownych, oparta o przepisy synodalne. Omówienie tego zagadnienia będzie przedstawione w zakresie jego podstawowego celu: prowadzenia formacji wewnętrznej i intelektualnej kandydatów do stanu duchownego. Zarząd Dawne ustawy kościelne polecają zwierzchnikom kościelnym, by czuwali nad trybem życia tych które mieli się poświęcić na służbę Bożą . Sobór Trydencki postanawia że biskup jako właściwy przełożony seminarium eryguje seminarium i je wizytuje, określa jego zadania, zapewnia mu utrzymanie, ustala dokładny program nauczania . Metropolita Rutski w swych Regulae Episcoporum upominał biskupów żeby nie udzielali pochopnie święceń, zanim kandydat do stanu duchownego nie zostanie dokładnie przeegzaminowany. Jozafat Kuncewicz wydał katechizm, według którego byli egzaminowani kapłani podczas synodów eparchialnych. Również opracował osobną instrukcję pouczającą o obowiązkach kapłańskich . Synod Kobryński z 1626 r. postanowił aby biskupi upominali kapłanów, żeby ci oddawali swoich synów do szkół. Synod Zamojski postanowił, aby biskupi w przypadku niemożności założenia własnego seminarium niektórych zdolniejszych młodzieńców, zwłaszcza synów proboszczów odsyłali na studia do Kolegium Lwowskiego, by przy klasztorach, gdzie mieszka więcej jak dwunastu mnichów były zakładane szkoły dla kształcenia zarówno mnichów jak i świeckich. W wypadku zaniedbania sprawy przez przełożonego to biskup powinien go upomnieć, gdyby nie przynosiło to skutków powinien zwrócić się do metropolity . Podobne postanowienia wysuwa synod lwowski z 1891 r. Postanawia on, żeby biskupi zatroszczyli się o zakładanie seminariów duchownych oraz przejawiali ojcowską troskę o nie. Metropolita razem z biskupami sufraganami byli zobowiązani zatroszczyć się oto, aby wszystko co należy do zarządu i karności, według wymogu czasu i w duchu soboru trydenckiego było dokładnie przestrzegane. Powinni czuwać na tym żeby urząd w seminariach był powierzony kapłanom doświadczonym. Synod zobowiązywał metropolitę do częstych wizytacji seminariów. Biskup powołuje rektora seminarium, wicerektora, ojca duchownego, prefekta i profesorów . W imieniu biskupa seminarium zarządza rektor, do niego należy troska o to wszystko co związane jest z karnością i wychowaniem kleryków. Rektor powinien wymagać od przełożonych i alumnów posłuszeństwa co do przestrzegania regulaminu i rozkazów wyższych przełożonych, a także co sam uważa za konieczne w zarządzaniu seminarium. Powinien postarać się oto, aby klerycy mieli w ciągu roku jednego spowiednika z poza, seminarium a co jego wyboru powinien zasięgnąć rady metropolity. Nie poleca się by rektor był spowiednikiem alumnów. Nie może także dokonywać zmian w regulaminie seminarium. Obowiązki rektora odnośnie kleryków: • nie powinien pozwolić na wysyłanie i otrzymywanie korespondencji klerykom bez uprzedniego przeczytania • jest zobowiązany do przeszukiwania pokoi kleryków • jest zobowiązany do zbierania danych o każdym alumnie, w których znajdować się mają: czas jego przyjęcia, wydalenia, postępy naukowe i duchowe, po zakończeniu lub wydaleniu kleryka z seminarium te dane należy przechowywać w tajnym archiwum seminarium . Sobór Watykański II widząc, że odnowa Kościoła zależy od znaczącej posługi kapłanów, postanowił położyć większe znaczenie na formację kapłańską. Podkreślił zmianę dotychczasowych praktyk w formacji kapłańskich. Owa formacja jest potrzebna dla samej jedności kapłanów zarówno diecezjalnych jak i zakonnych należących do jakiegokolwiek obrządku. W soborowym dekrecie o formacji kapłańskiej zaznacza się, żeby całą formację kapłańską, to znaczy regulamin seminaryjny, formowanie duchowe, program studiów, wspólne życie i wychowanie alumnów i ćwiczenia duszpasterskie należy dostosować do różnych warunków miejscowych. To przystosowanie winno być dokonane zgodnie z powszechnymi przepisami przez konferencje biskupów dla kleru eparchialnego . Seminaria wyższe są przedmiotem szczególnej troski biskupa. Jeśli eparchia nie jest w stanie erygować własnego seminarium, należy tworzyć wspólne seminaria dla kilku eparchii lub dla całego kraju. Seminaria te powinni się kierować wedle statutu ustanowionych przez zainteresowanych biskupów i zatwierdzonych przez Stolicę Apostolską . Do obowiązków biskupów według omawianego dekretu soborowego będzie ustalenie stosownych okresów dla intensywniejszego szkolenia duchowego i zarządzenie odpowiedniego przeszkolenia duszpasterskiego. Odpowiednio do warunków poszczególnych krajów zadaniem biskupów będzie również powzięcie decyzji co do przesunięcia granicy wieku święceń . Zgodnie z przepisami KKKW zadaniem synodu biskupów i rady hierarchów jest wydawać program nauczania przyszłych kapłanów, w którym powinien być określony ogólny regulamin dla seminarium duchownego w granicach kościoła sui iuris . W innym wypadku taki program powinien złożyć biskup eparchialny dla własnego seminarium w swojej eparchii, zgodnie z kan. 150 § 3. W ich kompetencjach jest także zmiana tego programu . Biskup jest najwyższym przełożonym seminarium eparchialnego, seminarium między- eparchialne podlega hierarsze mianowanemu przez założycieli. Synod lwowski z 1996 r. opierając się na kan. 356 §2 postanowił wprowadzić, że: biskup eparchialny lub wyższy przełożony w trosce o formacje alumnów powinien często wizytować seminarium a szczególnie gdy chodzi o tych, którzy mają przyjąć święcenia . Wszystkie sprawy prawne seminarium reprezentuje rektor. Zgodnie z przepisami, zadaniem rektora jest: troska o ogólny zarząd seminarium, wymagania od wszystkich zachowania statutu i dyrektorium seminarium, koordynowanie działania innych moderatorów i urzędników oraz promowanie jedności i współpracy całego seminarium . Rektor powinien się często spotykać z wychowawcami w celu uzgodnienia współpracy, omówienia bieżących spraw seminaryjnych, znalezienia sposobu zaradzenia potrzebom i pokonania trudności związanych z funkcjonowaniem seminarium. Należy jednak pamiętać, że zasadnicze obowiązki wychowawców i wykładowców są określone w krajowym programie kształcenia kapłańskiego i regulaminie seminaryjnym. Tych obowiązków rektor zmienić nie może. Zgodnie z postanowieniami Synodu lwowskiego z 1996 r. za strukturę, program i koordynację prac w duchownych seminariach Kościoła Grecko Katolickiego odpowiada Kolegium Teologicznej Oświaty w Ukrainie. Jego zadaniem jest składanie sprawozdań Episkopatowi Ukrainy. Synod biskupów proponuje także stworzyć radę rektorów seminariów duchownych z Ukrainy, a także w miarę możliwości z diaspory, którzy powinni spotykać się dwa razy do roku przed i po zakończeniu roku akademickiego . Wykładowcy i wychowawcy powinni brać udział w trosce rektora o zachowaniu dyscypliny w seminarium . Rektor jest zobowiązany co roku powiadamiać biskupa eparchialnego lub wyższego przełożonego o postępie naukowym alumnów i o stanie seminarium tych, którzy go założyli . Seminarium jest wyjęte spod zwierzchnictwa parafialnego. Dla wszystkich, którzy są w seminarium obowiązki proboszcza spełnia rektor lub osoba delegowana za wyjątkiem spraw małżeńskich i z zachowaniem kan. 734. Rektorowi i jego delegatowi w stosunku do osób, które mieszkają w seminarium lub aktualnie przebywających w nim przysługuje władza, którą ma proboszcz w parafii. Stąd proboszcz nie może sobie rościć żadnych praw w stosunku do seminarium. Rektor na wzór proboszcza może udzielać sakramentów i dyspensować, jednak nie może z tytułu rektorskiego asystować przy zawieraniu małżeństwa; nie powinien także słuchać spowiedzi swoich alumnów, chyba że w poszczególnych wypadkach gdy o nią poproszą Nabór kandydatów Zgodnie przepisów Soboru Trydenckiego do seminarium przyjmowano chłopców którzy mają nie mniej jak dwanaście lat życia, pochodzą z prawego łona małżeńskiego, posiadają wystarczającą umiejętność czytania i pisania, okazują chęć do kapłaństwa i odznaczają się odpowiednimi do tego przymiotami charakteru . Synod Zamojski wzorując się na postanowieniach Soboru Trydenckiego uchwala w tytule dziesiątym, O proboszczach , żeby kapłani, swoich synów, których zdatniejszymi by widzieli do stanu kapłańskiego, zawczasu uczyć powinni i do szkół publicznych i seminariów oddawać. W tytule piętnastym, O odnowieniu nauk w seminariach , wzywa biskupów, jeżeli nie mogą założyć własnego seminarium eparchialnego dla kleryków, aby przynajmniej niektórych, odznaczających się przyrodzonymi zdolnościami, a zwłaszcza synów proboszczów, wysyłali do Lwowskiego Seminarium Papieskiego, gdzie byliby kształceni w nauce i karności kościelnej a także w dobrych obyczajach . Synod Zamojski zwraca się do rodziców przyszłych kapłanów aby oddawali swoich synów do seminarium.. Spowodowało to iż kler greckokatolicki i jego rodziny były główną bazą powołań. Nie oznaczało to jednak niemożliwości wejścia do stanu duchownego osób spoza środowiska duchownych. Synod Zamojski nie określa granicy wieku kandydata, co prawda używa nazwy “młodzieniec”. Synod lwowski z 1891 r. w swoich postanowieniach zakłada żeby w prowincji ruskiej było przynajmniej jedno seminarium dla chłopców (seminarium niższe) i seminarium wyższe. Do seminarium niższego przyjmowano kandydatów od 12 do 14 roku życia, którzy mają powołanie i chęć służenia Kościołowi. Kandydat, który chce być przyjęty do seminarium niższego musi przedstawić swojemu ordynariuszowi świadectwo chrztu i bierzmowania, dobrych obyczajów i nauki, świadectwo od lekarza . Do seminarium wyższego mogą być przyjęci ci młodzieńcy, którzy w seminarium niższym ujawnili jawne znamiona powołania do stanu kapłańskiego i okazali się zdolnymi do wypełnienia służby w Kościele z pożytkiem i korzyścią dla wiernych. Synod lwowski nie podaje określonego wieku przyjmowania do seminarium wyższego, ale określa wiek przyjmowania święceń: poddiakonat w wieku 21 lat, diakonat 22 lata, prezbiteratu 24 lata . KKKW zakłada, że w seminarium niższym powinni studiować ci, którzy ujawniają znamiona powołania do stanu kapłańskiego a również i ci, którzy nie ujawniają powołania do stanu duchownego, ale mogą przygotowywać się do wypełnienia innych czynności w Kościele lub dzieł apostolatu. Niższe seminaria należy zakładać w każdej eparchii, jeśli pozwalają na to warunki . Nowy prawodawca nie określa granicy wieku kandydatów do seminarium wyższego i niższego, określają go natomiast statuty seminarium. W świetle postanowień Soboru Watykańskiego II w seminarium niższym, pod ojcowskim kierownictwem przełożonych i przy odpowiedniej współpracy rodziców, uczniowie powinni prowadzić życie odpowiadające ich wiekowie, mentalności oraz rozwojowi . Zgodnie z przepisami KKKW do seminarium wyższego powinni być przyjmowani ci, których uznano za zdolnych na podstawie dokumentów, które są wymagane zgodnie z przepisami statutów seminariów. Nie wolno przyjąć do seminarium osoby, która nie przyjęła sakramentu chrztu i bierzmowania. Osoby które były wcześniej w innych seminariach duchownych lub innych instytutach życia konsekrowanego, nie powinny być przyjęte bez opinii rektora lub innego przełożonego. A przede wszystkim rektorze lub inni przełożeni powinny być powiadomieni o przyczynie ich wydalenia lub odejścia z seminarium . Synod lwowski z 1996 r. w swoich postanowieniach określa granicę wieku przyjmowania do seminarium w Ukrainie w wieku 17 lat. Proponuje także aby pierwszy rok był rokiem przygotowawczym pomoże to bardziej ocenić kandydata przed podjęciem 6 letnich studiów teologicznych. Poleca się Komisji Uniwersyteckiej ułożenie takiego programu, który odpowiadałby lepszemu przygotowaniu do duchowej formacji . Wychowanie Patrząc pozytywnie do seminarium zgłaszają się ci, którzy poczuli się powołani przez Jezusa i wezwani do życia w głębokiej z nim jedności. Takie pragnienie przynależności do Jezusa jest odczytywane jako powołanie kapłańskie. Odkrycie powołania jest pierwszym zadaniem formacji seminaryjnej. Sobór Trydencki w dekrecie o zakładaniu seminariów duchownych postanawia, że kandydat musi okazać chęć do kapłaństwa i odznaczać się odpowiednimi do tego przymiotami charakteru. Sobór ten oczekiwał odrodzenia podupadłych obyczajów duchowieństwa oraz stworzenia lepszych perspektyw dla Kościoła jedynie od instytucji duchownych. Dlatego nakazuje biskupom zakładać seminaria przy katedrze . Kleryków zobowiązano do noszenia tonsury i sukni kościelnej od początku pobytu w seminarium zobowiązywano ich też do codziennego uczestniczenia we Mszy św. i przynajmniej co miesięcznej spowiedzi i komunii św. Nic na temat formacji nie wspomina synod Kobryński ponieważ zajmuje się tylko sprawą zakładania seminarium. Synod Zamojski też tylko ogólnie wzmiankuje o wychowaniu kandydatów. W swoich postanowieniach zwraca się do biskupów, aby wysyłali swoich kandydatów do seminarium gdzie mieliby być kształceni w nauce, karności kościelnej i dobrych obyczajach . Szerzej o wychowaniu i dyscyplinie (karności) mówi nam Synod Lwowski z 1891 r. Synod ten postanawia co do obowiązków pobożności: • klerycy codziennie o określonych godzinach powinni być obecni na wspólnych modlitwach • przynajmniej dwa razy w miesiącu powinni przystępować do sakramentu pokuty i Eucharystii • każdego roku odbywać 8 dniowe rekolekcje • kleryków obowiązywały modlitwy za chorych, zmarłych według specjalnie obowiązujących przepisów • kultywowanie pobożności do Najświętszej Marii Panny. Co do dyscypliny kleryków obowiązywały następujące zasady: • jeżeli to możliwe klerycy w czasie ferii powinni przebywać w seminarium ze swoimi przełożonymi, przebywając natomiast na parafii zobowiązani byli do katechizacji • proboszczowie byli obligowani przedstawiać metropolicie opinie odnośnie kleryków przebywających na parafii • klerycy powinni okazywać szacunek metropolicie jako swojemu najwyższemu przełożonemu, rektorowi, wychowawcą i profesorom • powiadamiać prefekta o zwolnieniach przez rektora • na refektarzu zachować skromność i milczenie rozmawiać można wtedy, gdy pozwoli rektor • na spacer można było wychodzić tylko w stroju duchownym za pozwoleniem rektora i z osobą towarzyszącą przez niego wyznaczoną • jedzenie posiłków obowiązywało kleryków tylko na refektarzu i w określonych godzinach • zakazane było przechowywanie u siebie pieniędzy, broni i zakazanych książek • nie można było robić prezentów przełożonym, przyjaciołom i komukolwiek należącemu do seminarium a także zakazane było robienie przyjęć w pokojach • grać w gry hazardowe • zabronione było granie na instrumentach muzycznych a także zajmowanie się muzyką bez uprzedniej zgody rektora • zakazane było zawieranie małżeństwa podczas studiowania w seminarium pod karą nie udzielenia święceń . Sobór Watykański II podkreśla olbrzymie znaczenie formacji kapłańskiej. Podaje też pewne jej podstawowe zasady celem potwierdzenia norm wypróbowanych już wiekową praktyka oraz uzupełniania ich nowymi odpowiadającymi konstytucjom i dekretom tego świętego soboru jak również zmienionym warunkom czasu . Dekret soborowy zachęca przełożonych i profesorów aby sobie dobrze uświadamiali, w jakim stopniu od ich sposobu myślenia i postępowania zależy rezultat formacji alumnów. Używając sformułowania “przełożeni i profesorowie” Sobór podkreśla tym samym, że za formacje duchową alumnów odpowiedzialni są nie tylko wychowawcy ale także profesorowie. Dekret o formacji kapłańskiej mówi o formacji duchownej, intelektualnej i pastoralnej, ale wszystkie te etapy maja być realizowane we wspólnocie ducha i działania. Alumnom należy otwarcie mówić, że kapłaństwo jest darem Jezusa wybierając go decydują się na styl życia w duchu Chrystusa. Duch dyscypliny i ofiary, który należy wyrabiać w kandydatach już w seminarium jest pewnym naturalnym gwarantem, że przyszły kapłan podejmie cały szereg trudności jakich teraz nie da się przewidzieć . W formacji seminaryjnej, która jest także formacją w wierze, słusznie zwraca się uwagę na to, że przyjmujemy uwagę przełożonego nie tylko ze względu na jego autorytet osobowy, ale przede wszystkim na misję jaką pełni z woli Boga i w Jego imieniu przemawia. Ojciec Św. Jan Paweł II w adhortacji “Pastores dabo vobis” zwraca uwagę na konieczność więzi wychowawców i profesorów z biskupem, którego “reprezentują z różnych tytułów i w różny sposób” . Oni dzielą szczególną odpowiedzialność za kapłańską formację w seminarium. Za tę formację odpowiedzialny jest również sam kandydat do kapłaństwa. Formacja wiąże się bowiem nie tylko z pojęciem wychowania lecz jest ona także samym wychowaniem. Formacji duchownej Jan Paweł II poświęca cały trzeci rozdział wyżej wspomnianej adhortacji. Podkreśla, że formacja ta powinna zmierzać do podporządkowania całego życia kapłańskiego Duchowi Świętemu w postawie „synowskiego oddania wobec Ojca i ufnego przywiązania do Kościoła„ . Droga do osiągnięcia tego ideału prowadzi po przez lekturę Słowa Bożego połączoną z medytacją i modlitwą, a szczególnie przez dogłębne przeżywanie tajemnicy Eucharystii i sakramentu pokuty oraz praktykę ascezy chrześcijańskiej . KKKW zakłada aby wychowanie alumnów dokonywało się przez formację duchową, intelektualną i pastoralną. Alumni powinni być formowani tak aby w Duchu Świętym szli za Chrystusem i do Niego się upodobniali. Dla swego duchowego życia powinni czerpać siły ze Słowa Bożego przez pilną i nieustanną medytację nad nim, a także z sakramentów świętych . Celem formacji duchowej jest zdobycie ducha Ewangelii oraz nawiązanie ścisłej łączności z Chrystusem, a przez niego z Trójcą Świętą. Wyrobieniu duchowemu alumna służą ćwiczenia pobożne. Ale nie może ono polegać tylko na ich praktykowaniu, ani na rozwijaniu uczuć religijnych. Alumn musi nauczyć się żyć według zasad Ewangelii. Źródłem życia seminaryjnego jak i całego życia chrześcijańskiego stanowi Św. Liturgia. Klerycy powinni uczyć się nieustannego sprawowania liturgii godzin (czasosłow). W seminarium należy popierać wspólne odprawianie liturgii godzin. Nie musi ona jednak być w całości odprawiana codziennie. Zgodnie ze zwyczajem, wspólnie należy odprawiać jutrznię i nieszpory. Należy z synowską czcią naśladować Najświętszą Marię Pannę. To podkreśla Sobór Watykański II: “Najświętszą Marię Pannę, która przez Jezusa Chrystusa umierającego na krzyżu dana została uczniowi za matkę, niechaj z dziecięcą miłością miłują i czczą. Z programu dnia alumna nie można wykreślić rozmyślania. Rozmyślanie to modlitwa myślna, czyli wniesienie i zwrócenie się duszy ku Bogu, przy czym istotnymi elementami są tu rozważania tajemnic Bożych, oddanie czci Bogu, pobożne uczucie i akty woli oraz refleksja dotycząca własnego postępu duchowego i odpowiednie postanowienie. Alumni powinni uczciwie badać swoje sumienie i często przystępować do sakramentu pokuty. Wynika to z potrzeby coraz dojrzalszego zwrotu do Boga. Częste i staranne korzystanie z sakramentu pokuty skutecznie przyczynia się do zwalczania grzechów powszednich. Częstotliwość spowiedzi powinna być uzgodniona z własnym spowiednikiem zgodnie z zaleceniami kierowników życia wewnętrznego . Dla umocnienia ducha modlitwy i powołania apostolskiego należy popierać ćwiczenia pobożne z tradycji własnego kościoła sui iuris , a także zaleca się odosobnienie duchowe, pouczenie o św. posłudze i zachętę do życia duchowego. Praktyki pobożne alumna to różnego rodzaju ćwiczenia duchowe i nabożeństwa będące w zwyczaju Kościoła zwykle przewidziane w regulaminie seminaryjnym. Praktyki te nie mogą stać się celem, lecz powinni być środkami wiodącymi do podtrzymania i rozwoju życia duchowego oraz do wzmocnienia powołania . Należy uczyć alumnów rozumieć znaczenie Kościoła i jemu służyć. Wychowywać także do cnoty posłuszeństwa i współpracy ze swoimi współbraćmi. Synod Lwowski z 1996 r. postanawia aby w duchownych seminariach wychowywać alumnów tak, żeby byli głęboko wierzącymi, pobożnymi i oddanymi pracy dla Kościoła i swojego narodu. W wychowaniu dzisiejszej młodzieży ukraińskiej jak i alumnów, wymaga się szczególne pielęgnowanie cnoty męstwa i gotowości do poświęcenia. Motywem do pielęgnowania tego powinna być miłość do Boga i bliźniego. W seminariach i instytutach duchownych poleca się pielęgnowanie pełnego uświadomienia wartości i zachęty i praktycznego przygotowania alumnów do kapłaństwa w celibacie podając go jako ideał całkowitego poświęcenia Chrystusowi i jego Kościołowi. Jednak zgodnie z kan. 373 KKKW i tradycją chrześcijańskiego wschodu synod poleca zachowywać dawną tradycję żonatego duchowieństwa w Ukraińskim Greckokatolickim Kościele. Synod biskupów poleca przyznać jednolity tekst czynności liturgicznych dla wychowania kandydatów we wszystkich seminariach. Rekomenduje zwrócić szczególną uwagę na duchowe i intelektualne przygotowanie przyszłych żon kapłanów . Nauczanie Jak już było napisane w rozdziale pierwszym poziom wykształcenia duchowieństwa był bardzo niski nawet przez dłuższy czas po unii. Wymagania stawiane kandydatom nie były duże. Rutski upominał biskupów, aby kandydatów do kapłaństwa egzaminowali pod względem umiejętności czytania i odprawiania Liturgii, ale również musieli oni posiadać podstawową wiedzę z zakresu nauki Kościoła (zasady wiary i sakramentów). W późniejszym czasie Jozafat Kuncewicz wydal katechizm z którego byli egzaminowani kapłani. Zawierał on wyjaśnienie Symbolu Wiary, Modlitwy Pańskiej, Pozdrowienia anielskiego, Dziesięciorga przykazań Bożych, Wyliczenie uczynku miłosierdzia, Cnót głównych, Daru Ducha Świętego., grzechów głównych oraz nauki o siedmiu sakramentach . Postulaty sformułowane przez Rutskiego i Kuncewicza według naszych pojęć były bardzo skromne, ale wykonanie tego programu przez kandydatów i przez samych biskupów stanowiły istotny postęp w stosunku do ówczesnego stanu rzeczy. Dopiero w drugiej połowie XVIII w. nastąpiła poprawa w tej dziedzinie. Z jednej strony więcej wymagano na egzaminach przed święceniami, a z drugiej możliwość nabycia wiedzy w coraz liczniejszych szkołach, a nawet w seminariach. W szkołach wykładano nie tylko język cerkiewno słowiański ale także “nauki wyzwolone” łacińskie, czytano i komentowano pisma patrystyczne w tłumaczeniu na język staro cerkiewny . Synod zamojski w swoich postanowieniach nie przedstawia programu nauczania w seminariach duchownych. Ponieważ każde seminarium miało różny system wykładania przedmiotów jednak kładzie nacisk na studiowanie Pisma Świętego i teologii moralnej. Na najwyższym poziomie naukowym stało kolegium wileńskie. Zgodnie z przyjętym w szkołach jezuickich studium w XVI i XVIII w. było cztero stopniowe . Pierwszy etap stanowiła teologia dogmatyczna (scholastyczna) oparta na studium Pisma Świętego i nauczaniu św. Tomasza. Drugi etap stanowiła teologia pozytywna kontrowersyjna, zwana w XVIII w. teologią polemiczną. Nauczanie wzorowano na Disputationes R. Belarmina. Kolejnym etapem studium teologicznego była tak zwana trzecia lekcja teologii obejmująca tematy o Trójcy Świętej, kult świętych, osoba i cześć należna Chrystusowi, dobre uczynki, usprawiedliwienie. Czwarty etap studiów stanowiła teologia moralna. Dla alumnów alumnatów papieskich był także przeznaczony kurs skrócony, trwający dwa lata. Ten kurs obejmował kazuistykę, teologię moralną, polemiczną, nauki o sakramentach, śpiew kościelny, ceremonie liturgiczne oraz znajomość rubryk i kalendarza liturgicznego . Pod zaborem rosyjskim w 1772-1815 r. w całym Cesarstwie Rosyjskim wprowadzono w 1803 r. jednakowe ratio studiorum dla seminariów duchownych, opracowane przez ks. Andrzeja Pobla. Program studiów obejmował: teologię dogmatyczną, teologię moralną, Pismo Święte, historię kościoła, prawo kanoniczne, patrologię, teologię pastoralna z homiletyką, katechetykę i liturgikę . Pod zaborem austriackim cesarzowa Maria Teresa w 1753 r. zobowiązała kandydatów do kapłaństwa żeby ukończyli studia teologii na Uniwersytecie. Ratio studiorum było opracowane przez opata Stefana Rautenstraucha i zatwierdzone przez M. Teresę w 1773 r. Obejmowało takie dyscypliny teologiczne jak: systematyczna teologia dogmatyczna, teologię moralną, patrologię, historię teologii, historię kościoła, biblijne nauki pomocnicze, egzegezę Starego i Nowego Testamentu, prawo kościelne, teologię duszpasterską, teologię polemiczną i katechetykę. Studia powinny trwać pięć lat. W 1815 r. studia skrócono do trzech lat a później przedłużono do czterech lat . Wiele uwagi seminariom duchownym, pod względem ascetycznym, naukowym i duszpasterskim, poświęcił Synod Lwowski. Przygotowania do kapłaństwa odbywały się w Generalnym seminarium we Lwowie, również alumni studiowali na wydziale teologicznym w uniwersytecie lwowskim . Synod zobowiązuje alumnów aby oprócz tych nauk które studiują, wprawiali się w wygłaszaniu homilii, częstym czytaniu Pisma Świętego w języku cerkiewno- słowiańskim, także aby uczyli się gramatyki tego języka, a szczególnie w nauce odprawiania obrzędów i śpiewu cerkiewnego . Te wykłady odbywały się w seminarium w języku ukraińskim, również w seminarium wykładano teologię pastoralną i katechetykę. Szóstego października 1929 r. powstała we Lwowie Teologiczna Akademia, którą zorganizowano na wzór innych Katolickich Uniwersytetów. Studia na teologicznym wydziale trwały 5 lat. W 1932 r. utworzono drugi wydział filozoficzny. Akademia funkcjonowała do 1944 r. W czasie reżimu radzieckiego, jednym z najważniejszych problemów podziemnego Kościoła Greckokatolickiego w Ukrainie był brak duchowieństwa. Do roku 1960 ten problem nie był tak znaczny ponieważ wyświęcano byłych seminarzystów i zakonników, którzy uniknęli represji lub powrócili z zesłania i posiadali już jakieś wykształcenie teologiczne. Jednak na początku lat 60-tych wynikła konieczność wyświęcania nowych księży. Trzeba było wybierać kandydatów wśród młodego pokolenia, które było wychowywane w warunkach totalitarnego ateizmu. Była to sprawa bardzo ważna i odpowiedzialna. Kandydatów do kapłaństwa najczęściej wybierano z pośród synów i bliskich krewnych duchowych oraz dzieci aktywnych wiernych. Niektórzy kandydaci studiowali w seminariach rzymskokatolickich w Kownie i Rydze, niektórym udało się zdobyć wykształcenie w prawosławnych seminariach. W wyborze kandydatów robiono dokładną selekcję, dokładnie sprawdzano ich życiorysy. Nauczanie teologii prowadzone przez starszych księży trwało dość długo i miało charakter indywidualny. Było to podyktowane tym, że większość seminarzystów pracowała i mogła uczyć się jedynie w dni wolne, a także z powodu wielu innych przyczyn. Rzecz jasna, że program nauczania był o wiele węższy jak w seminariach przedwojennych. Wykładano najważniejsze przedmioty takie jak: katechizm, teologia moralna, liturgika, teologia pastoralna, prawo kanoniczne, prawo małżeńskie, apologetyka, historia kościoła powszechnego, historia Ukrainy, język cerkiewno-słowiański, dogmatyka, homiletyka, historia biblijna, podstawy języka greckiego i łacińskiego . Taki program studiów obejmował przez pewien czas po wyjściu z podziemia. Spowodowano to było brakiem profesorów a także współczesnej literatury teologicznej. Obecnie sytuacja się poprawiła. Sobór Watykański II wysuwa postulat, żeby przed rozpoczęciem studiów ściśle kościelnych, alumni powinni posiąść wykształcenie humanistyczne i w dziedzinie nauk ścisłych w takim zakresie, jakie w ich państwie uprawnia młodzież do rozpoczęcia studiów wyższych. W dziedzinie reformy studiów Sobór kładzie nacisk na lepsze powiązanie przedmiotów filozoficznych z teologicznymi, zestawić ich pod kątem tajemnicy zbawienia. Przedmioty z filozofii powinny przygotowywać i umożliwiać dalsze studia teologiczne. Formacja intelektualna powinna odpowiadać szybkiemu i intensywnemu rozwojowi nauk teologicznych. Nauki teologiczne należy rozpocząć od kursu wstępnego, by alumni zorientowali się co do sensu studiów kościelnych, ich celu duszpasterskiego oraz użyteczności dla życia wewnętrznego. Pierwsze miejsce ma zająć Pismo Święte i teologia biblijna, egzegeza, teologia dogmatyczna, teologia moralna, prawo kanoniczne, studium liturgii, ekumenizmu i historia religii. Winno to się zaznaczyć w szerszym niż dotąd uwzględnieniu tematyki skrupturystycznej i doktryny czerpanej z Pisma Świętego zarówno z teologii dogmatycznej i moralnej. W zakresie teologii moralnej Sobór kładzie akcent na pogłębienie i nowe ujęcia od strony powołania życia chrześcijańskiego i jego związku z tajemnicą zbawienia. Sobór zaleca, aby troszczyć się o zawartość i gruntowność całego wykształcenia, unikając zbytniego mnożenia liczby przedmiotów i wykładów oraz omijać te zagadnienia, które są zdezaktualizowane. Również należy przesunąć te tematy, które należą do wyższych studiów akademickich . Dekret zwraca uwagę na przygotowanie kandydatów do posługi duszpasterskiej. Domaga się, żeby pouczano alumnów do świętej posługi a zwłaszcza do katechizacji i głoszenia kazań, kultu liturgicznego i udzielania sakramentów, działalności charytatywnej, obowiązku wychodzenia naprzeciw błądzącym i niewierzącym i innych zadań duszpasterskich . Przygotowanie do działalności apostolskiej winno być nie tylko teoretyczne, lecz także praktyczne. Kodeks Kanonów Kościołów Wschodnich, podkreśla konieczność zdobycia przez alumnów formacji intelektualnej i zwraca uwagę na niektóre ważniejsze zasady tej formacji. Alumn powinien wynieść z seminarium duchownego gruntowną wiedzę teologiczną, która będzie wspomagać jego siły duchowne oraz pozwoli mu na prowadzenie merytorycznego dialogu z dzisiejszym światem. Współczesnego kapłana musi cechować kultura, dostosowana do okoliczności miejsca i czasu. Studia w seminarium wyższym mają obejmować kursy filozofii i teologii. Czas studiów powinien objąć przynajmniej sześć lat, kurs filozofii powinien zawierać pełne dwa lata, a kurs teologii pełnych cztery lat. Kształcenie filozoficzne powinni doprowadzić alumnów do gruntownego i całkowitego poznania człowieka świata i Boga, opierając się na prawdach naturalnych. Dzięki temu alumni mogą owocniej odbyć studia teologiczne oparte na prawdzie objawionej. Kościół pozostaje otwarty na wszystkie filozofie, tak dawne jak i nowe jeśli wnoszą do skarbca myśli ludzkiej realne wartości powszechne, które dadzą się zintegrować w syntezie chrześcijańskiej. Pierwszeństwo daje jednak takiej filozofii, której podstawowe twierdzenia zgadzają z prawdami objawionymi, ponieważ pomiędzy naturalnymi nurtami filozoficznymi a nadprzyrodzonymi prawdami wiary nie może zachodzić żadna sprzeczność. Z tej racji tomizm jest wciąż aktualny. Nie do przyjęcia jest filozofia ujmująca rzeczywistość w sposób nie dający się pogodzić z Objawieniem. Dyscypliny teologiczne powinny być przekazywane w świetle wiary aby alumni poznali doktrynę katolicką opartą na Objawieniu Bożym i żeby tak ją wyrażali w swojej kulturze by była pokarmem własnego życia duchowego. Duszą całej teologii powinno być Pismo Święte, które powinno przenikać wszystkie dyscypliny. Dlatego należy wykładać nie tylko egzegezę, ale także niektóre ważniejsze tematy teologii biblijnej. Liturgia powinna być wykładana z zachowaniem jej szczególnego znaczenia jako konieczne źródło doktryny i ducha prawdziwie chrześcijańskiego. Ekumenizm powinien być jedną z niezbędnych dziedzin wszystkich dyscyplin teologicznych, dopóki jedność, której pragną Chrystus (J 17, 21) nie stanie się w pełni faktem . Programem nauczania w duchownych seminariach w Ukrainie kieruje Kolegium Nauki Teologicznej. Synod Lwowski z 1996 r. zobowiązuje wprowadzić do programu nauczania w duchownych seminariach przedmiotów dobrego zachowania i etyki. In1o. 488 302 163 35 499 346 105 211 373

student katolickiego seminarium duchownego