Czy w przypadku gdy pacjentka jest nieprzytomna i nie jest w stanie wyrazić zgody na umieszczenie w ZOL, to czy członek rodziny może w zastępstwie podpisać zgodę na umieszczenie jej w zakładzie opiekuńczym? Rodzina pacjenta nie jest uprawniona do wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL. W takiej sytuacji, gdy pacjent nie może świadomie wyrazić zgody – przyjęcie może nastąpić na podstawie postanowienia sądu przyjęcie pacjenta do ZOL-u znajdujemy w następujących aktach prawnych:- art. 33a ust. 1 i 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 z późn. zm.);- ustawie z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r. poz. 159 z późn. zm.) w szczególności art. 15 do 19;- rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. w sprawie kierowania do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych (Dz. U. poz. 731) - dalej powyżej przepisy przewidują dwie sytuacje związane z przyjęciem do ZOL – jest to wniosek i zgoda pacjenta, bądź postanowienie sądu opiekuńczego (§ 6 przypadku jeżeli pacjent nie jest zdolny do samodzielnego podjęcia decyzji i wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL -u, decyzję taką podejmuje sąd opiekuńczy. Postanowienie wydaje sąd właściwy dla miejsca świadczenia lekarskiego (czyli siedziby ZOL). Pytanie pochodzi z Serwisu Prawo i Zdrowie
W przypadku braku świadomej zgody na umieszczenie w ZOL wniosek może złożyć prawny opiekun, kurator lub sąd rodzinno-opiekuńczy. Do zakładu opiekuńczo-leczniczego nie są przyjmowane osoby, dla których podstawowym wskazaniem do objęcia opieką jest zaawansowana choroba nowotworowa, choroba psychiczna lub uzależnienie.
Z wnioskiem o umieszczenie w zakładzie opiekuńczo-leczniczym może wystąpić: sama osoba zainteresowana ubiegająca się o miejsce w ZOL-u, przedstawiciel ustawowy tej osoby lub zakład opieki zdrowotnej. Wniosek powinien zawierać dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, datę i miejsce urodzenia, telefon kontaktowy, a w uzasadnionych przypadkach, kiedy kontakt z osobą ubiegająca się o umieszczenie w zolu jest utrudniony, także kontakt do opiekuna lub innej osoby z rodziny. Składany wniosek powinien zawierać uzasadnienie oraz zgodę wnioskodawcy na ponoszenie odpłatności za pobyt w zakładzie. Jeżeli wniosek nie zawiera zgody na ponoszenie odpłatności, wtedy konieczne jest złożenie oświadczenia strony o wyrażeniu zgody na ponoszenie opłaty za pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym w wysokości 70% renty/emerytury/zasiłku stałego oraz potrącania tej kwoty na rzecz ZOL, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Do wniosku należy dołączyć zaświadczenie lekarskie stwierdzające, że osoba ubiegająca się o skierowanie do zakładu z uwagi na swój stan zdrowia wymaga całodobowej opieki pielęgniarskiej w formie pielęgnacji lub opieki i rehabilitacji, a nie wymaga hospitalizacji. Kolejnym dokumentem jest wywiad pielęgniarski sporządzony przez pielęgniarkę środowiskową lub pielęgniarkę z ZOZ wraz z kartą kwalifikacji pacjenta dot. oceny stanu samoobsługi: do ZOL o profilu ogólnym może zostać przyjęty pacjent wymagający całodobowych świadczeń pielęgnacyjnych, w przebiegu choroby przewlekłej, który w ocenie według zmodyfikowanej skali Barthel uzyskał od 0 do 40 pkt ( Niezbędny jest również dokument stwierdzający wysokość dochodu osoby ubiegającej się o skierowanie, tj. decyzja organu emerytalno-rentowego, decyzja dot. zasiłku stałego itp. Niezbędne do złożenia druki znajdują się w zakładach opiekuńczo-leczniczych. Komentarze Procedura umieszczanie w Zespole Opieki Leczniczej – wymagane dokumenty () Właściwą jest gmina właściwa dla opiekuna prawnego; gmina, na terenie której koncentruje...» Właściwą jest gmina, na terenie której zamieszkiwała osoba bezdomna. zanim trafiła...» W Z Ó R Miejscowość, dn….. Imię i nazwisko Adres odbiorcy DECYZJA (NUMER)...» W takiej sytuacji nie można przyznać zasiłku okresowego za cały miesiąc, gdyż...» Przy ustalaniu prawa do pobierania świadczeń rodzinnych, czyli przy przeliczaniu dochodu...»
mogqcych wyrazié éwiadomie zgody na umieszczenie w ZOL konieczne jest uzyskanie postanowienia SQdu o umieszczeniu bez zgody lub dostarczenie prawomocnego postanowienia SQdu o ubezwlasnowolnieniu oraz wyznaczeniu opiekuna prawnego, który dopelni wszelkich formalnoéci w imieniu pacjenta; b) skierowanie do ZOL - zalQcznik nr 2;
Wymagane dokumenty niezbędne do przyjęcia do Zakładu: Wniosek o wydanie skierowanie do ZOL, Skierowanie do ZOL, Jeżeli chorobą współistniejącą jest choroba psychiczna wymagane jest dodatkowo zaświadczenie od lekarza psychiatry o aktualnym stanie zdrowia i braku przeciwwskazań do przebywania w ZOL o profilu ogólnym. W przypadku chorych nie mogących wyrazić świadomie zgody na umieszczenie w ZOL konieczne jest uzyskanie postanowienia Sądu o umieszczeniu bez zgody. W przypadku osoby ubezwłasnowolnionej do zgody Sądu na umieszczenie w Zakładzie należy dołączyć: – postanowienie Sądu o ubezwłasnowolnieniu, – postanowienie Sądu o ustanowieniu opiekuna prawnego. Wywiad pielęgniarski i zaświadczenie lekarskie, Karta oceny świadczeniobiorcy kierowanego do ZOL wg skali Barthel, Kserokopie posiadanej dokumentacji medycznej w tym karty leczenia szpitalnego. Oświadczenie świadczeniobiorcy na potrącanie opłaty za pobyt w ZOL Wszystkie druki znajdują się w zakładce „Dokumenty do pobrania” Niezbędnymi dokumentami wymaganymi w dniu przyjęcia pacjenta do Zakładu są: aktualny dowód osobisty, aktualny dokument potwierdzający ubezpieczenie (Legitymacja Emeryta/Rencisty), kserokopia aktualnej decyzji ZUS/KRUS, decyzja o zasiłku stałym, aktualne badania tj. Rtg klatki piersiowej (PA+bok), morfologia krwi, badania biochemiczne: mocznik, kreatynina, ASPAT, ALAT, lipidogram, elektrolity: sód, potas, INR (u osób przyjmujących leki przeciwzakrzepowe), badanie ogólne moczu oraz karta oceny stanu odżywienia (SGA lub NRS 2002), antygen HBS, HCV oraz kał na nosicielstwo. ksero orzeczenia o stopniu niepełnosprawności lub orzeczenia lekarza orzecznika ZUS,
Decyzje o skierowaniu do ZOL wydaje Dyrektor Zakładu. Podanie wraz z uzasadnieniem należy złożyć w sekretariacie SPZZOZ “Sanatorium” im. Jana Pawła II w Górnie mieszczącym się w budynku nr 5. Do przedkładanych dokumentów należy dołączyć: Zgodę na potrącanie 70% dochodów za pobyt w ZOL. Decyzję emerytalną z ZUS, KRUS lub
Zdarzają się sytuacje, w których osoba wymaga umieszczenia jej w zakładzie opiekuńczo leczniczym, a zatem podmiocie leczniczym zapewniającym świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, a osoba ta nie wyraża zgody lub nie jest w stanie świadomie wyrazić zgody na udzielenie jej takich świadczeń zdrowotnych. Przepisy prawa nie znają regulacji odnoszącej się bezpośrednio do kierowania osób do zakładu opiekuńczo-leczniczego bez ich zgody, jak ma to miejsce w przypadku kierowania osób do domu pomocy społecznej [tą kwestię reguluje ustawa z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego ( z 2016 r. poz. 546 z późn. zm.), o kierowaniu do dps bez zgody można przeczytać tu: Umieszczenie w dps osoby chorej psychicznie niewyrażającej zgody na umieszczenie jej w dps. Odpowiedzi na pytanie jak kierować osoby do ZOL bez ich zgody i kto jest uprawiony do złożenia stosownego wniosku należy poszukiwać wśród przepisów dotyczących udzielania świadczeń zdrowotnych, ponieważ pobyt w zakładzie opiekuńczo-leczniczym jest właśnie świadczeniem zdrowotnym. Stosownie do art. 33a ust. 1 ustawy dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 1793 z późn. zm.), świadczeniobiorcy przysługują świadczenia pielęgnacyjne lub opiekuńcze w ramach opieki długoterminowej, na podstawie skierowania lekarza ubezpieczenia zdrowotnego. Zgodnie z ust. 2 art. 33a, minister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu opinii Prezesa Funduszu oraz Naczelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Pielęgniarek i Położnych, określi w drodze rozporządzenia: sposób i tryb kierowania osób do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych, dokumentację wymaganą przy kierowaniu osób do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych, w tym wzory: wniosku o wydanie skierowania do zakładu, zaświadczenia lekarskiego oraz wywiadu pielęgniarskiego, sposób ustalania odpłatności za pobyt w zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych - uwzględniając konieczność ujednolicenia trybu kierowania do zakładów oraz możliwość weryfikacji celowości skierowania do zakładów. § 6 Rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 25 czerwca 2012 r. w sprawie kierowania do zakładów opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych ( z 2012 r. poz. 731) wskazuje, że wniosek, skierowanie oraz wywiad pielęgniarski i zaświadczenie lekarskie, o których mowa w § 3, nie są wymagane, w przypadku gdy sąd opiekuńczy wyda orzeczenie o umieszczeniu świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. W takiej sytuacji orzeczenie sądu opiekuńczego stanowi podstawę do umieszczenia świadczeniobiorcy w zakładzie opiekuńczym. Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r. o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta ( z 2016 r. poz. 186 z późn. zm.), że przedstawiciel ustawowy pacjenta małoletniego, całkowicie ubezwłasnowolnionego lub niezdolnego do świadomego wyrażenia zgody, ma prawo do wyrażenia zgody na przeprowadzenie badania lub udzielenie innych świadczeń zdrowotnych przez lekarza. W przypadku braku przedstawiciela ustawowego prawo to, w odniesieniu do badania, może wykonać opiekun faktyczny. Zgodnie z ust. 3 art. 17 pacjent małoletni, który ukończył 16 lat, osoba ubezwłasnowolniona albo pacjent chory psychicznie lub upośledzony umysłowo, lecz dysponujący dostatecznym rozeznaniem, ma prawo do wyrażenia sprzeciwu co do udzielenia świadczenia zdrowotnego, pomimo zgody przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego. W takim przypadku wymagane jest zezwolenie sądu opiekuńczego. Jak wskazuje Dorota Karkowska (Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta. Komentarz. wyd. III, LEX 2016): „Przepisy ustawy o prawach pacjenta dotyczące zgody zastępczej w art. 17 ust. 2 są tak zredagowane, że sugerują, iż osoby faktycznie niezdolne do świadomego wyrażenia zgody, choć posiadające zdolność do czynności prawnych, osoby chore psychicznie lub upośledzone umysłowo (ale nie ubezwłasnowolnione) posiadają przedstawiciela ustawowego. Dla takich osób nie ustanawia się przedstawiciela, jeżeli nie ma ku temu przesłanek wynikających z przepisów prawa cywilnego. Pacjentem niezdolnym do świadomego wyrażenia zgody może być osoba, której stan psychiczny lub/i fizyczny nie pozwala na wyrażenie zgody świadomej. Może być to zarówno osoba dysponująca pełną zdolnością do czynności prawnych (pełnoletnia), jak i osoba, która ukończyła lat szesnaście lub częściowo ubezwłasnowolniona. Osoba, która jest pełnoletnia i dysponuje pełną zdolnością do czynności prawnych, nie ma przedstawiciela ustawowego. Jeżeli jakieś osoby nie są w stanie wyrazić świadomej zgody, lekarz powinien wystąpić do sądu opiekuńczego o zezwolenie na podjęcie czynności medycznej. Analogicznie postępuje się względem osób chorych psychicznie lub upośledzonych umysłowo (ale nie ubezwłasnowolnionych)”. Ww. komentatorka wskazuje także, że sąd opiekuńczy wyraża zgodę, gdy osoba małoletnia lub też ubezwłasnowolniona całkowicie nie ma przedstawiciela ustawowego albo porozumienie się z nim jest niemożliwe oraz w sytuacji gdy osoba pełnoletnia faktycznie jest niezdolna do świadomego wyrażania zgody. Ponadto uważa, że sąd powinien również wyrażać zgodę w przypadku braku faktycznej możliwości jej wyrażenia przez osobę, która ukończyła szesnaście lat, mimo zgody przedstawiciela ustawowego. Kwestie udzielania świadczeń zdrowotnych bez zgody pacjenta porusza także ustawa z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2017 r. poz. 125). Art. 32 ust. 1 tej ustawy wskazuje, że lekarz może przeprowadzić badanie lub udzielić innych świadczeń zdrowotnych, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, po wyrażeniu zgody przez pacjenta. Jeden z wyjątków wskazany jest ust. 2 art. 32. Przepis ten wskazuje, że jeżeli pacjent jest małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody, wymagana jest zgoda jego przedstawiciela ustawowego, a gdy pacjent nie ma przedstawiciela ustawowego lub porozumienie się z nim jest niemożliwe - zezwolenie sądu opiekuńczego. Jeżeli pacjent małoletni lub niezdolny do świadomego wyrażenia zgody nie ma przedstawiciela ustawowego ani opiekuna faktycznego albo porozumienie się z tymi osobami jest niemożliwe, lekarz po przeprowadzeniu badania może przystąpić do udzielania dalszych świadczeń zdrowotnych dopiero po uzyskaniu zgody sądu opiekuńczego, chyba że co innego wynika z przepisów ustawy. Podobnie jest z wykonaniem przez lekarza zabiegu operacyjnego albo zastosowaniem przez lekarza metody leczenia lub diagnostyki stwarzającej podwyższone ryzyko dla pacjenta – te czynności można wykonać po uzyskaniu pisemnej zgody pacjenta. Lekarz może wykonać te czynności, bez zgody przedstawiciela ustawowego pacjenta bądź zgody właściwego sądu opiekuńczego, gdy zwłoka spowodowana postępowaniem w sprawie uzyskania zgody groziłaby pacjentowi niebezpieczeństwem utraty życia, ciężkiego uszkodzenia ciała lub ciężkiego rozstroju zdrowia. W takim przypadku lekarz ma obowiązek, o ile jest to możliwe, zasięgnąć opinii drugiego lekarza, w miarę możliwości tej samej specjalności. O wykonywanych czynnościach lekarz niezwłocznie zawiadamia przedstawiciela ustawowego, opiekuna faktycznego lub sąd opiekuńczy. Mając na względzie powyższe należy wskazać, że w przypadku jeżeli pacjent nie jest zdolny do samodzielnego podjęcia decyzji i wyrażenia zgody na przyjęcie do ZOL-u, decyzję taką podejmuje sąd opiekuńczy na wniosek lekarza. Rodzina osoby wymagającej umieszczenia w ZOL-u nie jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem do sądu. Podobnie nie ma takiego uprawnienia ośrodek pomocy społecznej. Właściwym sądem opiekuńczym jest sąd rejonowy miejsca sąd właściwy dla miejsca gdzie świadczenie lekarskie ma być wykonane (czyli siedziby ZOL). Umieszczenie bez zgody osoby chorej psychicznie na oddziale psychiarycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego Wydaje się, iż w sytuacji ubiegania się o umieszczenie osoby w na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego mogą być zastosowane przepisy ustawy o ochronie zdrowia psychicznego dotyczące przymusowej hospitalizacji psychiatrycznej a także umieszczenia osoby w domu pomocy społecznej bez zgody. Jeżeli zachodzą przesłanki do przymusowego leczenia określone w art. 29 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, istnieje możliwość wystąpienia przez rodzinę lub ośrodek pomocy społecznej o przymusowe leczenie osoby na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego. Stosownie do art. 29 ust. 1, do szpitala psychiatrycznego może być również przyjęta, bez zgody osoba chora psychicznie: 1) której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że nieprzyjęcie do szpitala spowoduje znaczne pogorszenie stanu jej zdrowia psychicznego, bądź 2) która jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a uzasadnione jest przewidywanie, że leczenie w szpitalu psychiatrycznym przyniesie poprawę jej stanu zdrowia. To, że przepisy o przymusowym leczeniu psychiatrycznym mogą mieć zastosowanie do umieszczenia bez zgody na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego wynika z tego, że stosownie do art. 3 pkt 2 lit. d ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, ilekroć przepisy tej ustawy stanowią o szpitalu psychiatrycznym, odnosi się to również do innego niż szpital psychiatryczny, oddział psychiatryczny w szpitalu ogólnym, klinika psychiatryczna i sanatorium dla osób z zaburzeniami psychicznymi, zakładu leczniczego podmiotu leczniczego w rozumieniu przepisów o działalności leczniczej, sprawującego całodobową opiekę psychiatryczną lub odwykową, niezależnie od podmiotu, który je tworzy i utrzymuje. Z kolei stosownie do ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2016 r. poz. 1638 z późn. zm.), zakład leczniczy to zespół składników majątkowych, za pomocą którego podmiot leczniczy wykonuje określony rodzaj działalności leczniczej, która polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Rodzajem działalności leczniczej jest m. in. stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne. Stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać na udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych. Takich świadczeń zdrowotnych udziela się w zakładzie opiekuńczo-leczniczym. Stąd możliwość zastosowania do umieszczenia na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego bez zgody przepisów o przymusowym leczeniu psychiatrycznym. Zgodnie z art. 29 ust. 3 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, w sprawie orzeka sąd opiekuńczy miejsca zamieszkania tej osoby - na wniosek jej małżonka, krewnych w linii prostej, rodzeństwa, jej przedstawiciela ustawowego lub osoby sprawującej nad nią faktyczną opiekę. W stosunku do osoby objętej oparciem społecznym wniosek może zgłosić również organ do spraw pomocy społecznej (art. 29 ust. 3). Zgodnie z inną interpretacją umieszczenie na oddziale psychiatrycznym zakładu opiekuńczo-leczniczego bez zgody osoby może nastąpić na podstawie przepisów ustawy o ochronie zdrowia psychicznego dotyczących umieszczenia w domu pomocy społecznej bez zgody. Oddział psychiatryczny zakładu opiekuńczo-leczniczego dotyczy bowiem osób z zaburzeniami psychicznymi w rozumieniu art. 3 pkt 1 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, czyli osób chorych psychicznie, upośledzonych umysłowo i wykazujących inne zaburzenia czynności psychicznych. Oddziały psychiatryczne zakładów opiekuńczo-leczniczych mają służyć osobom, które wskutek choroby psychicznej, upośledzenia umysłowego nie są zdolne do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, nie mają możliwości korzystania z opieki innych osób, potrzebują stałej opieki i pielęgnacji, a nie wymagają leczenia szpitalnego. Przesłanki te wyczerpuja dyspozycję art. 38 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Oddziały psychiatryczne umieszczone w zakładach opiekuńczo leczniczych są równorzędne domom pomocy społecznej. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 3 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego ilekroć mowa o domu pomocy społecznej lub środowiskowym domu samopomocy, odnosi się to również do wszelkich form pomocy instytucjonalnej dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Oddział psychiatryczny zakładu opiekuńczo-leczniczego jest niewątpliwie formą pomocy instytucjonalnej dla osób z zaburzeniami psychicznymi. W powyższym przypadku, legitymowanymi do złożenia wniosku w sądzie opiekuńczym, są w myśl art. 39 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego, organ do spraw pomocy społecznej (np. ośrodek pomocy społecznej) oraz w określonych przypadkach kierownik szpitala psychiatrycznego. Stan prawny na dzień r.
umieszczenie pacjenta w Zakładzie Opiekuńczo-Leczniczym Psychiatrycznym w Rybniku, przez opiekuna prawnego lub kuratora 3. Wniosek o przyjęcie do Zakładu Opiekuńczo-Leczniczego Psychiatrycznego w SP ZOZ Państwowym Szpitalu dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w Rybniku wraz z dokumentami, o których mowa w ust. 2
Ustawa o pomocy społecznej wskazuje, iż osobie wymagającej całodobowej opieki z powodu wieku, choroby lub niepełnosprawności, która nie może samodzielnie funkcjonować i której nie można zapewnić niezbędnej pomocy w postaci usług opiekuńczych, przysługuje prawo umieszczenia w domu pomocy społecznej. Najczęściej same osoby zainteresowane składają odpowiedni wniosek o skierowanie do domu pomocy społecznej, jednak zdarzają się sytuacje, kiedy osoba nie jest w stanie wyrazić świadomie zgody na podjęcie działań w tym zakresie. Zgodnie z Ustawą o ochronie zdrowia psychicznego z dnia r. na podstawie art. 39 ust. 1 – jeżeli osoba, która wskutek choroby psychicznej lub upośledzenia umysłowego nie jest zdolna do zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych i nie ma możliwości korzystania z opieki innych osób oraz potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, lecz nie wymaga leczenia szpitalnego, a brak opieki zagraża życiu tej osoby, organ do spraw pomocy społecznej może wystąpić do sądu opiekuńczego właściwego dla miejsca zamieszkania tej osoby z wnioskiem o przyjęcie do domu pomocy społecznej bez jej zgody. O wydanie zgody na umieszczenie w domu pomocy społecznej może wystąpić także do sądu opiekun prawny osoby ubezwłasnowolnionej. Jeżeli rodzina widzi przesłanki do umieszczenia krewnej osoby w domu pomocy społecznej, a osoba zainteresowana nie wyraża na to zgody lub stan jej zdrowia nie pozwala na świadome wyrażenie zgody, może zwrócić się z prośbą do właściwego ośrodka pomocy społecznej o rozważenie działań mających na celu umieszczenie w DPS bez zgody. Podsumowując: w domu pomocy społecznej bez zgody można umieścić osobę jedynie w związku z wydanym Postanowieniem Sądu w tym zakresie. Wniosek do sądu składa właściwy miejscowo ośrodek pomocy społecznej lub kierownik szpitala psychiatrycznego, jeżeli przebywająca w nim osoba jest niezdolna do samodzielnego zaspokajania podstawowych potrzeb życiowych, a potrzebuje stałej opieki i pielęgnacji, natomiast nie wymaga dalszego leczenia w tym szpitalu. Rozporządzenie w sprawie domów pomocy społecznej z dnia r. określa, iż w przypadku gdy do domu kieruje się osobę na podstawie Orzeczenia Sądu, wydanie decyzji o skierowaniu do domu nie wymaga przedłożenia dokumentów takich jak decyzji emerytalno-rentowej czy decyzji o przyznanym zasiłku stałym. Dokumenty te winien skompletować ośrodek w terminie nieprzekraczającym trzy miesiące od daty wydania decyzji o skierowaniu do domu. Wniosek do sądu powinien zawierać uzasadnienie. Komentarze Umieszczenie w domu pomocy społecznej bez zgody Klienta () Właściwą jest gmina właściwa dla opiekuna prawnego; gmina, na terenie której koncentruje...» Właściwą jest gmina, na terenie której zamieszkiwała osoba bezdomna. zanim trafiła...» W Z Ó R Miejscowość, dn….. Imię i nazwisko Adres odbiorcy DECYZJA (NUMER)...» W takiej sytuacji nie można przyznać zasiłku okresowego za cały miesiąc, gdyż...» Przy ustalaniu prawa do pobierania świadczeń rodzinnych, czyli przy przeliczaniu dochodu...»
umieszczenie odbywa się bez zgody osoby umieszczanej), w oparciu o przepisy zawarte w ustawie z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego (t.j.: Dz. U. z 2020r., poz. 685). Podstawą wszczęcia postępowania o umieszczenie w domu pomocy społecznej (DPS) jest
W kancelariach prawniczych zdarzają się przeróżne dyskusje. Jednym z poruszanych tematów jest wypis ze szpitala – jak wygląda wzór tego dokumentu oraz jakie problemy mogą pojawić się w związku z wypisem. Czasami podłożem rozważań są zupełnie abstrakcyjne sytuacje, niekiedy natomiast okoliczności, których podłożem są sprawy szukających pomocy klientów. Pomijając kwestię, czy inspiracją do napisania niniejszego artykułu był sprzyjający polemikom nadmiar wolnego czasu, czy też realna i życiowa sytuacja, postanowiłem opisać dla Ciebie zagadnienie, o którym mówi tytuł artykułu. Zachęcamy do lektury tekstu, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat obowiązku odbioru pacjenta ze szpitala. Kiedy następuje wypis pacjenta ze szpitala? Wypis ze szpitala następuje w sytuacji, gdy stan zdrowia pacjenta nie wymaga dalszego udzielania pomocy medycznej. Pacjent może zostać także zostać wypisany ze szpitala na swoje żądanie albo jeżeli w sposób rażący narusza porządek panujący w szpitalu lub przebieg procesu leczenia. W praktyce funkcjonowania szpitali zdarzają się przypadki, kiedy to pacjent nie potrzebujący pomocy medycznej (a zatem w przypadku opisanym w pierwszym zdaniu niniejszego artykułu) nie jest odbierany ze szpitala przez członków swojej rodziny. Dotyczy to przede wszystkim pacjentów małoletnich lub wypisania ze szpitala osoby wymagającej całodobowej opieki medycznej (chodzi o osoby niezdolne do samodzielnej egzystencji). Zdarza się to także w przypadku, gdy następuje wypis ze szpitala osoby samotnej. Co w przypadku, gdy rodzina nie chce odebrać pacjenta ze szpitala? Czy szpital musi wtedy w nieskończoność przetrzymywać pacjenta w na oddziale szpitalnym? Otóż nie. Co zatem zrobić, gdy rodzina nie odbiera pacjenta ze szpitala? W ustawie o działalności leczniczej przewidziano, co czynić w takiej sytuacji. Pacjent zostanie przewieziony do swojego miejsca zamieszkania lub miejsca ostatniego pobytu. Koszty transportu pacjenta poniesie gmina, w której pacjent ostatnio zamieszkiwał lub w której ostatnio przebywał. Natomiast gmina może zażądać od osób bliskich pacjenta zapłaty kwoty zapłaconej szpitalowi za transport. Gmina skieruje przeciwko rodzinie pacjenta pozew o zapłatę i w przypadku uzyskania prawomocnego wyroku, będzie mogła za pośrednictwem komornika wyegzekwować poniesione koszty. A co jeżeli rodzina odmówi przyjęcia pacjenta przewiezionego do domu i czy wówczas szpital może zmusić do odebrania pacjenta? W takiej sytuacji (osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji) pacjent zostanie prawdopodobnie umieszczony w domu pomocy społecznej. Koszt umieszczenia takiej osoby w domu pomocy społecznej także ostatecznie poniesie rodzina pacjenta. Chciałbym się pokusić o jakąś błyskotliwą pointę, jednak nic kreatywnego nie przychodzi mi do głowy. Tym razem pozostaniemy zatem wyłącznie przy suchych, prawniczych faktach. Warto zaglądać na mój blog o prawie medycznym, jeśli interesują Cię tematy związane z prawem. Zachęcam do lektury moich artykułów, w których poruszane są kwestie, takie jak pełnomocnictwo medyczne, odszkodowanie za błąd lekarski oraz wiele innych.
GeFVT. 402 346 337 56 450 119 399 418 207
wniosek o umieszczenie w zol bez zgody pacjenta
